Blog

Wielki Piątek godz. 3:40 – dwie kreski, tak długo wyczekiwane. Budzę męża „czy Ty je też widzisz?” Robię jeszcze dwa testy, każdy pozytywny …. wysyłam sms’a do siostry „Wesołych Świąt ciociu”.

Osiem miesięcy starań, już powoli zaczynałam się obawiać czy na pewno się uda, ale się udało…. jest nasz Maluszek…

02.04. wizyta u ginekologa, przedtem zrobiłam jeszcze betę, bo te testy czasami kłamią… Pani ginekolog potwierdza pęcherzyk we właściwym miejscu, ale za wcześnie na echo serduszka, bo to dopiero 5 tc musimy się spotkać za dwa tygodnie… zleca jednak wszystkie badania, wystawia zaświadczenie o ciąży i wypowiada zdanie, które dzisiaj wydaje się prorocze „mam nadzieję, że pęcherzyk nie zostanie pusty”.

Co to znaczy?

Po powrocie siadam do internetu i czytam i rośnie we mnie strach, kolejne dwa tygodnie ciągną się w nieskończoność… robię oczywiście wszystkie badania, zostawiam w przychodni 400zł ale co tam, to dla wyższego dobra. Wyniki odbieram w piątek przed wizytą i szok toksoplazmoza reaktywna… jak to możliwe? Robiłam badania w kierunku toksoplazmozy w zeszłym roku, zanim zaczęliśmy starania o dziecko wynik świadczył o odporności, jak mogę być chora? Staram się nie panikować jutro wizyta, wszystkiego się dowiem. Czytaj dalej →

Ciąża nie była planowana, na początku test 2 kreski , był to szok i niedowierzanie, że akurat teraz kiedy mamy inne plany, a z drugiej strony ucieszyliśmy się z mężem, Jedni rodzice ucieszyli sie, drudzy zareagowali na to bardzo źle. uważali to za problem. Ale my to dzieciątko pokochaliśmy z całego serca, było nasze , nasze malutkie.

Pierwsze plamienie, od razu szpital, lekarz powiedział ,że nic nie widzi poza echem zarodka, stwierdził że trzeba zrobć zabieg bo po czekać. Nie było mowy żebym sie zgodziła na cos takiego ,to było moje maleństwo 🙁 , dał tabletki na podtrzymanie.

Za tydzień pojechaliśmy do innego lekarza, stwierdził ,ze wszystko jest na miejscu, że nasze maleństwo ma bijące serduszko i że rozwija się prawidłowo. Bardzo, bardzo się cieszyliśmy, snuliśmy plany jak to będzie jak się urodzi, wszystko było w porządku maluszek rósł.

Nagle 29 lutego, po południu krwawienie, od razu pojechaliśmy do szpitala, lekarz zrobił usg stwierdził że u naszego maluszka nie widac przepływu krwi i że jego małe serduszko przestało bić 🙁 . Był to ogromny szok , dlaczego, przecież wszystko było książkowo, a my je pokochaliśmy. dostałam leki rozkurczowe chcieli żeby moje maleństwo samo wyleciało, i wyleciało widziałam go , był to straszny widok.

Minęło już 8 tygodni a ja nadal nie mogę pogodzić się z tak wielką dla mnie stratą a tym bardziej nie umiem poradzić sobie z tym psychicznie. w nocy płacze, czekałam na to maleństwo, pokochałam je z całego serca, nie wiem co będzie dalej czy to kiedyś minie moja rozpacz ,mój płacz. Robiłam wszystko ,żeby tylko było mu dobrze, oszczędzałąm sie, nic nie robiłąm,dużo czytałam. Było to moje upragnione maleństwo, chociąz nie planowane. 🙁

Jeśli chcesz podzielić się swoją historią napisz do nas na adres info@poronilam.pl

Podziel się swoją historią, opublikujemy ją na naszym portalu w dziale Wasze Historie. Współtwórz z nami Poroniłam.pl

Uwaga! Nie publikujemy nazwisk lekarzy i nazw szpitali.

Spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. To był listopad. Test wykazał trzecią ciąże . Trzymałam na rękach 10-cio miesięcznego synka , córka bawiła się lalkami miała trzy latka. Ja sama mialam 22. Wtedy swiat wywrocil sie dogory nogami. Maz stracil prace a ja spodziewalam sie kolejnego dziecka. Bylam zla ze nie uwazalam i nie zabezpieczylam sie odpowiednio. Szok. Wizyta u lekarza i pierwsze usg  ciaza zywa 8 tygodni. Umowilam sie na usg 3d. Dojrzewala we mnie mysl ze znow zostane mama, poukladalam mysli i stwierdzilam , ze poradze sobie i bede kochac malenstwo na pewno tak jak jego rodzenstwo. Usg mialo odbyc sie 4 stycznia. Odliczalam dni. Nie moglam sie doczekac. Nadszedl dzien ,wielki dzien dla mnie. Zobaczylam slodkie malenstwo ktore przeciaga sie i lapie fikolki w brzuchu. Bijace serduszko ,zdrowe malenstwo i 13 tydzien ciazy. Pokochalam je  , tak mocno. Lza zakrecila mi sie w oku ze wzruszenia i milosci , ktora poczulam do mojego dziecka. Lekarz zapewnil ze wszystko ok a lozysko jest na tylnej scianie macicy. Z duma pokazywalam wszystkim zdjecie mojego skarba. Cieszylam sie nim pomimo tego ze wszyscy robili wielkie oczy „trzecie dziecko?!” „szybko” ” rozpedziliscie sie ” zupelnie tego nie rozumialam, przeciez ono bylo MOJE . Wizyta u lekarza 13 styczen, wszystko ok . Powrot do domu. Mialam jechac do miasta wiec ubralam kurtke . Gdy zakladalam kozaki poczulam jak cieknie mi cos po nogach, to byla krew. Z panika w glosie wolalam meza aby zawiozl mnie do szpitala. Cala droge plakalam. Wyszlam z samochodu czujac jak krew zalewa mnie coraz wiecej. Idac po korytarzu zostawialam za soba sciezke krwi i blagajac o pomoc zawieziono mnie na oddzial. Badanie i usg . Dziecko zyje. Dziekowalam bogu ze uratowal moja kruszynke. Zostalam 5 dni w szpitalu dostajac leki na podtrzymanie ciazy. Stwierdzono ze kosmkowka nachodzi na ujscie pochwy i to przyczyna krwawienia, kazano mi sie oszczedzac i zabroniono wspolzycia. Pomyslalam ,ze dla dziecka wszystko. Po tygodniu wrocilam na oddzial z plamieniem. Na dodatek bylam chora. Wlaczono  mi antybiotyki . W wtorek zaczely schodzic ze mnie skrzepy krwi wraz ze skurczami. Lekarz nie zbadal mnie i nie zrobil usg tylko zlecil kroplowke rozkurczowa i zastrzyk. Nastepnej nocy zdarzylo sie to samo. Na dyzurze byla pani doktor ktora natychmiast mnie zbadala i wykonala usg. Pokazala mi ogromnego krwiaka miedzy macica a lozyskiem…i powiedziala ze musze lezec i nie wyjde poki sie nie wchlonie bo gdy peknie najprawdopodobniej  lozysko sie odklei i strace dziecko. Strach mnie sparalizowal… dostalam kroplowki i lezalam. Nastepna noc. Obudzil mnie bol w podbrzuszu . Wstalam aby powiedziec poloznej. W tym momencie zaczely wylatywac ze mnie skrzepy wielkosci dloni. Pomyslalam ze stalo sie najgorsze. Nie moglam powstrzymac lez z obawy o moje dziecko. O moje malenstwo za ktore bylam w stanie oddac zycie okazalo sie ze krwiak pekl. A dziecko zyje ! po raz kolejny dziekowalam bogu . Kroplowka rozkurczowa i spac. Piatek samo krwawienie . Kroplowka i ok. Sobota rano pani doktor dala mi nadzieje. Pow ze krwiaka nie ma juz. Nie plamilam i gdy zmniejszy sie stan zapalny wracamy do domu. Ze moje dziecko jest silne i ma duza wole zycia z usg wynikalo ze o tydzien jest starszy . I musze dac jemu lub jej na imie Wiktor lub Wiktoria – od zwycieztwa. Pelna nadzieji i szczesliwa ogromnie oczekiwalam na badanie krwi  ktore w poniedzialek mialo wypuscic nas do domu. Niedziela rano…obudzil mnie bol… wstalam do poloznej aby jej powiedziec . Niestety przyszla po 40 minutach a ja zwijalam siew bolu od skurczy. Prosilam o kroplowke rozkurczowa lecz ona przyniosla paracetamol 🙁 nagle poczulam jak na skurczu cos peklo i nagle skurcze odeszly. Wiedzialam…wiedzialam co sie stalo lecz nie chcialam wierzyc… nacisnela mi na brzuch i urodzil sie synek….lozysko sie odkleilo. Stracilam dziecko w 17 tyg . Synek . Wiktorek. Moja rozpacz i zal nie maja konca. Pochowalam go. Byl bardzo podobny do brata.a ja mysle co moglam zrobic aby go uratowac…czy gdybym dostala kroplowe na czas moje dziecko by zylo we mnie nadal…