Niewyobrażalna strata kolejnej ciąży, nie umiem sobie poradzić z tym… W lutym zeszłego roku zaszłam w ciążę, upragniona, wyczekiwana, od samego początku radość ogromna, że wreszcie po kilku latach się udało. W marcu trafiłam do szpitala, kilka dni wcześniej zaczęłam plamić, myślałam, że na początku ciąży to normalne, że jestem po trzydziestce, to takie sytuacje się może zdarzają…
Dzień dobry moi Kochani. Pragnę opisać Wam moją historię. Mam na imię Karolina, mam 32 lata. Nasze starania o Dziecko rozpoczęliśmy zaraz po ślubie w 2010 roku. Przez 7 lat żaden lekarz nie potrafił nam pomóc… Tysiące badań, cztery nieudane inseminacje…
Pamiętam dzień, w którym powiedziałam partnerowi o ciąży. Dzień ojca. Najwspanialszy prezent. Bardzo się cieszyliśmy. Mimo iż partner ma córkę z byłego związku, to razem ją wychowujemy. Jednak zdecydowaliśmy się na dziecko. Poszłam do lekarza po tym, jak okres spóźniał mi się ok 1,5 miesiąca, a testy pokazywały 2 kreseczki. Jednak ani jeden ani drugi lekarz nie widzieli zmian, jakie by wskazywały na ciążę.
Jestem mamą Mai – aniołka, który jest w niebie… 17 maja był dla mnie jednym z najgorszych dni w moim życiu. To była godzina 17, siedziałam i czekałam na kolejną wizytę lekarską. Myślałam „tym razem poproszę Panią doktor o wydrukowanie USG”. Ale usłyszałam tylko „serduszko nie bije”.
I szczerze powiedziawszy następnych chwil do końca też nie pamiętam, po wyjściu zadzwoniłam do męża i jedyne, co z siebie wykrzyczałam, to było „maleństwo nie żyje”. Nie wiem, jak wróciłam do domu, próbowałam się ogarnąć, bo 2 dzieci czekało na mnie w domu.
Czułam, jakbym umarła, ale wciąż mogę się ruszać, to bolało tak bardzo. Tuliłam jak wariatka całą noc własny brzuch i zadawałam sobie pytanie – „dlaczego tego nie poczułam, dlaczego nie wiedziałam, że coś jest nie tak…” To był 11 tydzień.
Miało być tak pięknie… Miałaś żyć, Groszku mój. Nienawidzę szpitali, ale wtedy miałam nadzieję, że to była pomyłka, że jakimś cudem lekarz powie, że wszystko w porządku… Tak się nie stało… Byłam sama na sali, nic mi się nie chciało… Pamiętam przed podaniem narkozy pożegnałam się z Tobą i pomyślałam, że to cholernie niesprawiedliwe i zasnęłam. Poprosiłam, by wypuścili mnie jeszcze tego samego dnia do domu, że chcę być z mężem i dziećmi. Zgodzili się, a ja dostałam Ciebie Kruszynko w dwóch małych pojemnikach.
Pielęgniarka, która mi je podała opakowane w przezroczystą koszulkę po dokumentach, zmierzła i brakowało jej empatii w tym, co robi.
Pochowaliśmy Cię, Kochany Aniołku, na cmentarzu niedaleko domu, gdzie zazwyczaj jeździmy na msze święte. Dziś mija miesiąc, jak Ciebie już nie ma, a ja tak strasznie tęsknię do Ciebie, tyle razy prosiłam Boga, by pozwolił Ci do mnie przyjść we śnie, ale raz kiedy stałam nad grobem i patrzyłam na aniołka na grobie miałam wrażenie, że ktoś trzyma mnie za ręce i nagle w głowie przeszła myśl „szukaj mnie, mamo, w moich siostrach”.
I tak zrobiłam, wiem, że jesteś tu z nami, choć nie możemy Cię zobaczyć. Kiedy nachodzi straszna tęsknota mówię „Jedziemy do Mai”. Dzięki Tobie, mój Skarbie, nie boję się śmierci, bo wiem, że to tylko chwilka i znów będziemy razem, że kiedy mój czas minie, tam TY mi wyjdziesz na spotkanie i będziemy czekać razem tam na Tatę i Twoje siostry i przyjdzie czas, że wreszcie będziemy wszyscy razem…
Kocham Cię, moja maleńka Maju do końca świata i o jeden dzień dłużej… Nigdy o Tobie nie zapomnimy Aniołku, a na Twoim pomniku jest napisane „nie płacz już Mamo, zostałaś wybrana na mamę anioła przez naszego Pana…”
Jeśli chcesz podzielić się swoją historią, wypełnij formularz.
Przeczytaj też inne historie TUTAJ >>> Wasze historie
Zdjęcie: ©Atlantios/pixabay.com
Wraz z Mężem staraliśmy się o dziecko niecałe pół roku. Na początku stycznia brak miesiączki, nadzieja, że w końcu się udało. Zrobiłam 2 testy, obydwa pozytywne. Musiałam iść na L4, w pracy mam szkodliwe warunki. Pierwsza wizyta u ginekologa potwierdza – serduszko bije, płód rozwija się prawidłowo.
