Jak zachować się wobec pary po stracie dziecka – wskazówki dla personelu medycznego.

Śmierć dziecka jest jedną z najgorszych rzeczy, której mogą doświadczyć rodzice. W takim momencie zarówno matce, jak i ojcu odbierany jest najcenniejszy w życiu skarb. I nie ma w tym przypadku większego znaczenia czy dziecko umarło w wieku 5 czy 10 lat, bezpośrednio po porodzie czy jeszcze w łonie matki. Rozpacz i ból po jego stracie potrafi być tak samo silna i paraliżująca. Ważne jest, aby w takich chwilach okazać cierpiącym odpowiednie wsparcie. W sposób szczególny musi o tym pamiętać personel medyczny, to przecież on jako pierwszy ma kontakt z rodzicami po śmieci ich dziecka.

Przekazanie informacji o śmierci dziecka

O niekorzystnym zakończeniu ciąży kobieta dowiaduje się najczęściej w szpitalu, na oddziale ginekologiczno – położniczym, do którego trafiła.  O śmierci dziecka rodzice powinni zostać poinformowani w odosobnieniu, a nie np. w obecności innych pacjentek. Informacja ta  musi być na tyle bogata w szczegóły, na ile życzą sobie tego rodzice. Kolejnym zadaniem personelu medycznego jest otoczenie kobiety, która właśnie dowiedziała się o swojej stracie, należytą opieką i szacunkiem, zarówno wobec jej samej, jak i zmarłego dziecka. O czym warto pamiętać zajmując się taką pacjentką. Oto kilka przydatnych wskazówek:

 

  • Zapewnienie osobnej sali

Przede wszystkim należy unikać sytuacji, kiedy to kobieta, która właśnie straciła dziecko, np. w wyniku poronienia, zostaje umieszczona w jednej sali z pacjentką, której ciąża zakończyła się sukcesem. Oczywiście, ze względu na szpitalne ograniczenia nie zawsze jest to możliwe.

  • Możliwość pożegnania z dzieckiem

Każdą pacjentkę, która straciła dziecko należy zapytać o chęć pożegnania się z nim. W jego trakcie matce może towarzyszyć ktoś z rodziny, psycholog czy ksiądz. Pożegnanie powinno obywać się w osobnym pomieszczeniu, z dala od innych pacjentów. Do spotkanie z bliskimi  dziecko powinno być przygotowane, przede wszystkim odpowiednio ubrane. Jeśli posiada jakieś deformacje ciała należy je zakryć. Mama sama zdecyduje czy będzie je chciała odsłonić czy też nie – trzeba dać jej taką możliwość. Rodzinie powinno się też pozwolić na zrobienie ostatnich fotografii oraz zabranie pamiątek po dziecku – np. zakładanej wszystkim noworodkom opaski z imieniem i nazwiskiem. Zwykle takie pożegnanie trwa ok. 2 godzin. Jeśli jednak mama zechce pobyć ze swoim dzieckiem nieco dłużej, powinno się jej na to pozwolić.

  • Przekazanie ważnych informacji

Obowiązkiem personelu jest przekazanie pacjentce informacji, które mogą się okazać istotne, np. odnośnie pomocy psychologicznej, możliwości skorzystania z urlopu macierzyńskiego, chrztu czy pochówku zmarłego dziecka. Powinna ona również wiedzieć o konieczności zachowania odstępu po poronieniu, jeśli oczywiście panuje kolejną ciążę. Ważnym aspektem pomocy, jest udzielenie informacji o tym, że badania przyczyn poronienia są bardzo istotne.

Najważniejsze jest wsparcie psychiczne!

Na oddziałach ginekologiczno – położniczych największą wagę przywiązuje się do zapewnienia pacjentkom właściwej opieki medycznej, a zapomina o wsparciu psychicznym. A przecież dla matki strata dziecka jest największą traumą w życiu. Dlatego też dobrze jest jeśli położna czy pielęgniarka oprócz wiedzy medycznej zna też podstawy psychologii człowieka. Na pewno ułatwi jej to postępowanie z pacjentami znajdującymi się w trudnych sytuacjach życiowych.

Niestety postawy jakie prezentują niektóre przedstawicielki zawodu pielęgniarki czy położnej  pozostawiają wiele do życzenia. Pacjentki bardzo często spotykają się z brakiem zrozumienia, empatii i chłodnym traktowaniem ze strony pracowników służby zdrowia. Wiele z nich słyszy nawet: „Nie martw się, urodzisz następne”. Taki sposób „pocieszania” kobiety, która przeżywa najgorsze chwile w życiu nie jest najlepszy.
W zamian za to lepiej pozostać w milczeniu, a kobiecie pozwolić się wypłakać i wyrzucić negatywne emocje.